Jedną z najpopularniejszych metod zgrzewania jest zgrzewanie elektryczne oporowe, które określane jest również jako rezystancyjne. Proces ten polega na łączeniu ze sobą elementów metalowych na bazie ich naturalnych właściwości – oporności elektrycznej. Dwa elementy mogą połączyć się ze sobą, ponieważ dochodzi do wydzielania się ciepła w metalu pod wpływem prądu, a także docisku elektrod, które ten prąd doprowadzają. W efekcie metal topi się i następuje połączenie.
Rodzaje zgrzewania elektrycznego oporowego:
- doczołowe – dzieli się na zwarciowe i iskrowe
- punktowe – dzieli się na jednostronne i dwustronne
- liniowe – dzieli się na liniowo-doczołowe i na zakładkę
- garbowe
Zgrzewanie elektryczne oporowe odbywa się w trzech następujących po sobie fazach z wykorzystaniem zgrzewarek przeznaczonych do tego celu. Powinny być one obsługiwane przez osoby posiadające uprawnienia do zgrzewania.
Faza I
Elementy metalowe są dociskane do siebie przez elektrody zgrzewarki – po dociśnięciu ich do siebie uruchamia się dopływ prądu elektrycznego o dużym natężeniu. W rezultacie zaczyna się wydzielanie ciepła w miejscu zetknięcia się ze sobą elementów metalowych – miejsce tworzenia się strefy uplastycznionego metalu nazywane jest jądrem zgrzejnym.
Faza II
Wraz z coraz większą ilością wydzielanego ciepła jest jądro zgrzeiny powiększa się aż do uzyskania wielkości odpowiedniej do połączenia o właściwej wytrzymałości. Na tym etapie dochodzi również do odkształcenia elementów – brak zniekształcenia może być objawem, że połączenie zgrzewane nie jest wykonane poprawnie.
Faza III
W ostatniej fazie dochodzi do wyłączenia dopływu prądu, gdy jądro zgrzejne osiąga maksymalną wielkość, ale zgrzeina nadal dociskana jest przez elektrody. Następuje krzepnięcie, czyli rekrystalizacja metalu w miejscu połączenia.
